Curaçao V; Martha Koosje

Een van de weinige plaatsen waar wij nog niet geweest waren op Curaçao was Martha Koosje. Alleen de naam van het restaurant verwijst nog naar de echte authentieke Martha, een vrouw uit lang vervlogen tijden, die de sterren van de hemel kookte in Grote Berg. In werkelijkheid wordt de plaats nu gerund door Nederlanders, wij hebben de wekelijkse stampottenavond dan ook maar overgeslagen.

Op de parkeerplaats wacht een warm welkom van twee wat zielig aandoende ezels. Al geloof ik dat ze het in werkelijkheid niet echt slecht hebben. Wij waren er op een woensdagavond, de avond met live muziek. Op deze avonden kun je genieten van een optreden van de "grote" Eddy Mar. Er waren slechts een handjevol tafels bezet, Eddy liet zich echter niet uit het veld slaan en gedroeg zich, samen met zijn percussie man alsof hij in een overvolle Arena stond. Op zich is Eddy's stem niet slecht, wat niet van het repertoire gezegd kan worden, op André Hazes zitten wij op Curaçao (en eigenlijk nergens) niet te wachten. Martha Koosje keek dan ook, als muurschildering, de hele avond geschrokken toe.
De percussie man is vooral heel vermakelijk, die speelt namelijk een geheel ander repertoire dan Eddy zelf, en drumt overal vrolijk op los, tussendoor en vooral niet in de maat. Laten we het er dan ook maar op houden dat ze vooral heel aardig waren. Na afloop schudde Eddy het "hele" publiek persoonlijk de hand.

Het eten bij Martha Koosje zou volgens vele recensies erg slecht zijn, daar hebben wij niets van gemerkt. Al is het een wat merkwaardige keuken (oorspronkelijke elementen met ouderwets Nederlands), hebben wij toch zeer smakelijk gegeten. Er wordt veel met bonen gedaan, soms misschien wat te veel, maar de Stroganoff is een echte aanrader. Helaas bevond zich een van de weinige bezette tafeltjes achter ons. Daar zat een soort Zuid-Afrikaans stel van de ergste soort, het woord apartheid stond op hun voorhoofden geschreven. Zij hadden een Pizza Calzone welke met onder andere bruine bonen was gevuld. Dit vonden zij niet Arisch genoeg, de bonen waren namelijk bruin. Ondanks de ergernissen over dit stel, hadden we toch een vermakelijke avond.

Labels: Curaçao, Martha Koosje, restaurant, Eddy Mar, ezels, apartheid, percussie