Op Curaçao was het inmiddels tijd om een auto te huren. Dit was nog niet zo eenvoudig, omdat er alleen automaten te huur waren. Voor mij een groot probleem, want als enige op de wereld kan ik daar absoluut niet mee overweg en Michael was zijn rijbewijs vergeten.
Gelukkig kon Olga toch nog een handgeschakeld exemplaar bemachtigen bij Budget en dus togen wij naar de luchthaven om de auto op te halen. Gezien het hoge eigen risico en het hoge risico dat er daadwerkelijk iets van de auto gesloopt wordt, halen ze tegenwoordig de wieldoppen er vast van tevoren af. Bij het opnemen van de schade bleken er zoveel krassen op de auto te zitten dat het schadeformulier meer een tribal tekening werd. Verder was het een prima auto.
Bij onze eerste stop kregen we direct een deja vu; het alsmaar klinkende alarm bij het in- en uitstappen. Jaren geleden zijn we zo eens een paar dagen met Ida op stap geweest daar en wist het hele eiland altijd al direct dat wij waren gearriveerd. Nu was het nog erger, er klonken maar liefst vier verschillende tonen achter elkaar waardoor het iedere keer leek of het Wilhelmus klonk. Dit leverde veel gelach op en soms ook boosheid (als het om anti-makamba stemmers ging). Na enige tijd kregen we door hoe het viertonige monster te temmen; je moet bij het stoppen direct uitstappen en de deur op slot doen en/ of bij het instappen direct wegrijden.Labels: Curaçao, huurauto, Budget, luchthaven, alarm, eigen risico
Geen opmerkingen:
Een reactie posten