Filmrecensie Little Miss Sunshine

Regie: Jonathan Dayton & Valerie Faris

Cast: Greg Kinnear (Richard Hoover), Toni Colette (Sheryl Hoover), Alan Arkin (Edwin Hoover), Paul Dano (Dwayne Hoover), Abigail Breslin (Olive Hoover) e.a.

Speelduur: 101 minuten

Frank wordt na een mislukte zelfmoordpoging opgevangen door het disfunctionele gezin van zijn zus. Met dit gezin blijkt nogal wat aan de hand te zijn.

De vader des huizes is een irritante mental coach, de zoon heeft een vage zwijggelofte afgelegd en opa snuift industriele hoeveelheden heroine weg.

Zonnetje in huis is de 7 jarige Olive die graag topmodel wil worden. Nu heeft zij ogenschijnlijk alles om dit voor mekaar te krijgen tegen maar op een dag krijgt zij de kans om deel te nemen aan de "little miss sunshine" verkiezing. Het hele gezin propt zichzelf in een opzichtig geel bestelbusje om haar te vergezellen.

Hoewel wij hier duidelijk met een road movie van doen hebben is het toch veel meer dan dat.

De personnages zijn stuk voor stuk mooi uitgewerkt en de acteurs zijn om te zoenen. De film is daardoor moeilijk in een hokje te plaatsen. Heeft de ene keer drama het overwicht, even later is de film dan weer hilarisch. Dat laatste geld vooral voor de uiteindelijke wedstrijd zelf.

De gehele duur blijft alles vrij luchtig door de goedgedoseerde, vrij subtiele zwarte humor. De ontwikkeling van de personnages gaat lekker smooth zonder al te dramatisch te worden. Er valt dus erg weinig aan te merken op deze film. Kortom, kijken die hap!

Bahá'u'lláh dag

Voor ons zijn alle feestdagen voorlopig voorbij, gelukkig zijn we erg multiculti en hebben wij dus toch nog vele feestdagen te gaan.
Zo ook vandaag was het weer raak. Was je vrij? Nee? dan was jij of je baas vast niet op de hoogte van het feit dat het vandaag de hemelvaart van Bahá'u'lláh was.

Op deze dag gedenkt het Baha'i geloof de verjaardag van de dood van de stichter van het Baha'i geloof; Bahá'u'lláh, en zijn leer. Deze gebeurtenis had plaats op 29 mei 1892. Vrij recent als je kijkt naar de christelijke feestdagen.
Bahá'u'lláh ligt begraven in Bahji inIsrael (even ten noorden van Akko), omringd door een prachtige tuinen. Zijn graftombe is de belangrijkste plaats voor de bahá'í-gemeenschap.

Deze heilige verjaardag is een rustdag en niet een dag van uitzinnige feesten; meestal wordt er uit de geschriften gelezen. (maakt dus niet uit dat het weer vandaag niet zo mee zat).

Het Bahá’í-geloof is een onafhankelijke godsdienst en is ontstaan in de negentiende eeuw. Het geloof is verspreid over meer dan 235 landen en gebieden in de wereld. Er zijn ongeveer zes miljoen leden. Samen vertegenwoordigen zij meer dan 2,100 etnische groepen, rassen, en stammen. Bahá’í-gemeenschappen over de hele wereld werken aan het wegnemen van vooroordelen tussen mensen. Hun geloof draait om de overtuiging dat de mensheid één ras is en een gezamenlijke bestemming heeft. In de woorden van Bahá’u’lláh: “De wereld is slechts één land waarvan alle mensen de burgers zijn.” (dat zou mooi zijn, dan hoef je niet het hele paspoortdebacle te doorstaan wat ik net achter de rug heb).

Het Bahá’í-geloof gaat uit van de eenheid van God en erkent de eenheid van alle Profeten van God. Het doel van Bahá’u’lláh is niet om afbreuk te doen aan de godsdiensten uit het verleden maar juist om ze te vervullen en bij elkaar te brengen. Ook stelt hij dat de basisleringen uit het Jodendom, Christendom, de Islam en andere godsdiensten, deel uitmaken van één waarheid en dat ze elkaar daarom aanvullen.
Mozes, Krishna, Boeddha, Jezus Christus, Mohammed en nu Bahá’u’lláh vertegenwoordigen elk een opeenvolgende stap in de geestelijke ontwikkeling van de mensheid.

Tongen uit Afrika en Wolven op de berg

Deze Pinksteren besloten wij eens naar Afrika te verkassen. Het Afrika museum in Berg en Dal welteverstaan. Het buitengedeelte van het museum, waar Afrikaanse huizen/hutten zijn nagebouwd doet je zeker denken dat je een verre reis hebt gemaakt. Tevens hadden ze voor een echte Pinkstersfeer gezorgd doordat er twee Afrikaanse zangers in tongen aan het zingen waren. Het bleken Alfred Quenum uit Benin en Oumar Dioubate Guinee te zijn, die niet in tongen maar in hun eigen taal zongen.
Het binnenmuseum heeft een indrukwekkende collectie, al is de presentatie een beetje saai hier en daar.


Om het vakantiegevoel compleet te maken besloten wij maar gelijk in de omgeving te overnachten, in De Wolfsberg te Groesbeek. Dit landhuis uit 1860 dankt zijn naam aan het feit dat de laatste wilde wolf er rond die tijd werd opgediend.
Nu serveren ze er minder bedreigde diersoorten als duif en struisvogel.
Het zal een ieder misschien verbazen, maar wij hebben echt niets aan te merken of af te kraken aan dit hotel. Alles was perfect; het eten voortreffelijk de bediening vriendelijk en efficient en ook de kamer was mooi en schoon, voeg daar nog de prachtige omgeving aan toe en je hebt een echte aanrader.

Filmrecensie The Wyvern Mystery

Door Michael Koukos

Regie: Alex Pillai
Jaar: 2000
Land: Engeland
Genre: Thriller, drama
Cast: Naomi Watts , Derek Jacobi , James Doherty , Iain Glen , Jack Davenport , Aisling O'Sullivan , Elaine Collins , Ellie Haddington e.a.
Duur: 120 minuten

Charles is de zoon van een steenrijke landheer die er met Alice, de gade van van zijn vader, vandoor gaat. Pa is natuurlijk erg boos, om maar eens een understatement te gebruiken, en besluit om het jonge stel op te jagen.
Charles brengt Alice naar Carwell house waar hij denkt veilig te zijn voor de furie van boze pa.
Alice krijgt daar `s nachts last van enge bezoekers waarvan zij zich af vraagt of dit alles nu al dan niet in haar dromen gebeurd.
Vervolgens wordt in een snel tempo het ene nare geheim na het andere geopenbaard.

De film weet duidelijk niet goed de weg te vinden tussen een klassiek kostuumdrama en een thriller. Dat maakt de film het ene moment erg traag en ingetogen om vervolgens weer in sneltreinvaart door te denderen met special effects die naar verhouding overdone zijn..
Dit alles maakt de film om een of andere reden overall toch meeslepend.
Het plot is dan weer uitermate zwak te noemen.
Een aparte, zeer wisselvallige productie dus die misschien alleen daarom al het bekijken waard is.

Paspoortlancering van Cape Almere

Gisteren was het zover; na een lange lijdensweg kon ik mijn nieuwe paspoort ophalen bij de gemeente Almere. Let vooral op dat laatste, dat impliceert namelijk dat er wel weer een noviteit, gekkigheid of oponthoud verzonnen is, want het kan in Almere.

Inderdaad, er was wederom een noviteit. Dit keer betrof het er een die voor lastenverlichting (met betrekking tot de tijd) van de burger moet (gaan) zorgen. Je hoeft namelijk niet meer naar de veehal met balies, reisdocumenten kunnen nu snel en efficient (dat geloof je zeker toch al niet?) bij de receptie in de centrale hal worden afgehaald.
Verheugd over zoveel voordeel sloot ik mij aan bij de kleine (echt waar!) rij. Toen ik aan de beurt was zat er een vriendelijke (het wordt steeds ongeloofwaardiger he?!) dame die enthousiast enkele gegevens vroeg, die intypte en daarna wees op een groot apparaat waar het paspoort uit zou moeten komen. Trots vertelde zij dat dit pas geinstalleerd was en het perfect zou moeten gaan werken, in de toekomst (daar zit dus het addertje). Vooralsnog moest het nog wat beter ingesteld worden, het apparaat gooit namelijk het paspoort niet in het aan het apparaat gehechte bakje maar schiet het weg, en dus was het altijd maar afwachten waar het document precies terecht zou komen.

Vol spanning keken wij beiden naar het apparaat, wat enigszins lijkt op zo'n slurf waar bij de bank kokers met geld uitkomen. Na enige minuten schoot het paspoort met de snelheid van een Space Shuttle uit de slurf, meters door de lucht, dwars door de hal . Daarop stond de vriendelijke dame strompelend op (nee zij was niet geraakt, zij bleek ernstige rugklachten te hebben) en ging op zoek naar het paspoort. Dit bleek zich te bevinden onder een kast, ver weg achter een balie. Ik zag de vrouw met de slechte rug pogingen doen om te bukken, wat niet lukte, waarop haar collega het paspoort uiteindelijk met een bezem onder de kast vandaan moest hengelen.

Maar ik heb mijn paspoort, missie geslaagd, met de juiste foto en daar ging het uiteindelijk toch allemaal om.

Valkenburg III/De artiest

Wij hebben vele artiesten gezien, maar wat wij in Valkenburg zagen in hotel Heineken Hoek sloeg alles. Helaas weten wij de naam niet van deze veelzijdig artiest, dus die moet ik jullie onthouden. De artiest met een behoorlijk Limburgs accent switchte met gemak over van Limburgse smartlappen naar Wolter Kroes met een Amsterdams accent, naar Jantje Smit in het Volendams en diverse zwarte artiesten met een Motown accent. Jazz, rock, pop en dance, niets was deze raszanger te veel. Het was verbazingwekkend dat zijn stem ook steeds exact overeen kwam met de artiesten die hij deed, het (vnl. Limburgse) publiek was dan ook uitzinnig van enthousiasme. Met open mond keken wij toe, tot wij zagen dat zijn mond af en toe wat te lang openstond of op het verkeerde moment, namelijk als de muziek al was afgelopen.

Wil je wat anders horen dan bovenstaande playbacker, kom dan eens luisteren naar Two Against NoName, altijd echt live gezongen en nog hartstikke goed ook. Voor boekingen kun je bij mij terecht.

Valkenburg II/ De ontkerkelijking van Limburg

Limburg heeft een bewogen geschiedenis: de ingroei van Limburg in Nederland, de verzuiling, de sluiting van de mijnen, Belgisch Limburg en last but not least de ontkerkelijking.
In het Zuiden hing het leven van rituelen aan elkaar, die er van jongsaf werden ingepompt door de Katholieke kerk. Nu dit alles voorbij is en de ontkerkelijk voortschrijdt blijven er nog slechts de rituelen van vasten, halfvasten en carnaval. Daarnaast zitten ze nog met de uiterlijke kenmerken van het katholieke geloof die als puisten in het landschap omhoog steken, maar daar hebben de vindingrijke Limburgers wat op gevonden.

Zo is de eeuwenoude Dominicanenkerk in Maastricht omgetoverd tot Selexyz boekhandel met de toepasselijke naam Selexyz Dominicanen. De kerk verloor tweehonderd jaar geleden haar sacrale functie, en deed sindsdien vele jaren dienst als ondermeer slangenhuis, fietsenstalling en carnavalstempel. Op het voormalige priesterkoor van de Dominicanenkerk zit nu een coffeshop (nee zo bont is het nog niet, gewoon een met cappuccino en lunch). De overgebleven priesters en koorknapen hebben ze tegen het minimumloon in dienst genomen en de opleiding "Hoe word ik een goede boekverkoper" gegeven. Soms heeft er nog een de neiging een hostie aan te reiken bij de kassa en de lunchpriester mompelt nog wel eens "dit is het bloed van Christus" bij het serveren van een rode wijn, maar verder gaat het best redelijk.

In Valkenburg is een kerkje uit 1891 haar identiteit volkomen kwijtgeraakt nadat het in eerste instantie veroverd werd door de Grieks orthodoxen die er direct een Grieks restaurant in vestigden. Dat konden de Turkse moslims niet verkroppen en sinds enkele weken hebben zij er een mediterraan restaurant van gemaakt met in hoofdzaak Turks eten. En het moet gezegd, dat doen zij goed, het voedsel is geenszins te vergelijken met de droge hosties die er tientallen jaren geserveerd werden. In plaats van Gloria in excelsis Deo, schalt er nu gezellige Griekse muziek uit de luidsprekers. De ontkerkelijking is zo gek nog niet.

Filmrecensie Just Friends

Door Michael Koukos

Regie: Roger Kumble
Genre: komedie, romantiek
Tijdsduur: 96 minuten
Jaar: 2005
Acteurs: Ryan Reynolds, Amy Smart, Chris Klein, Chris Marquette, Giacomo Beltrami, Fred Ewanuick, Amy Matysio, Julie Hagerty, Wendy Anderson, Barry Flatman, Devyn Burant, Jaden Ryan, Annie Brebner, Mike O'Brian, Ty Olsson, Todd Lewis, Justin Kirby, Jackie Mitchell, Stephen Root, Robin Dunne, Trenna Keating, Sharon Bakker, Maria Arcé, Jillian Walchuck, Steve Togerson, Cavan Cunningham, Ashley Scott, Jody Peters, Simon Chin, Dayna Devon, Michael Ansah, Skye Brandon, Kelly McDonald, Sally Crooks

De wat pafferige Chris Brander is al jaren verliefd op schoolvriendinnetje Jamie.
Na jaren dikke vrienden te zijn geweest besluit Chris de stoute schoenen aan te trekken en Jamie een aanzoek te doen. Dit is helaas buiten zijn gemene studiegenoten gerekend die hem genadeloos vernederen. Chris keert daarna zijn geboortestad definitief de rug toe.

Enkele jaren later is hij een erg succesvolle hunk geworden. Door een naar toeval komt hij opnieuw in zijn geboorteplaats terecht waar de onvermijdelijke ontmoeting met Jamie niet lang op zich laat wachten. De gladde, nieuwe versie van Chris bevalt Jamie echter helemaal niet. Dus wat kan Chris beter doen dan weer terug in een loser te veranderen?

Het hele verhaal stelt op zich niet veel voor al is het beste vriend syndroom natuurlijk de ergste nachtmerrie van elke puber. Op zich wordt er erg vaak op dit thema teruggekomen maar dat stoort niet. Mede dank zij de verdienstelijke rol van een aantal kinderen en de hooftrolspelers is het een zeer vermakelijke film.
Een stuk minder interessant is de rol van de geflipte, Paris Hilton-achtige, zangeres Samantha. Wat zij precies in de film komt doen is erg onduidelijk. Maar goed, dat nemen wij op de koop toe. Al bij al is het een geslaagde comedy voor een ongecompliceerd filmavondje.

Valkenburg I

Dit weekend zijn wij met de tijdmachine 50 jaar terug in de tijd gegaan en kwamen in Valkenburg uit. Daar helemaal in het zuiden gingen wij naar Hostellerie Valckenborgh, een hotel waar de familie Curvers al 50 jaar de scepter zwaait.
Bij de slagbomen van de parking maakten wij reeds kennis met de eerste Curvers. Een scherpe stemme schalde door de microfoon, "ja, ja, jaaaa...? ondertussen vertelde ik de stem wie wij waren en dat wij geboekt hadden, dit leek eenrichtingsverkeer te zijn want de stem schalde haar vragen er dwars doorheen. Uiteindelijk ging de boom langzaam en onheilspellend omhoog.

Vervolgens kwamen wij bij het volgende obstakel; de receptie. Daar stond een vrouw met het kapsel van ma Simpson, wat haar bij ons de naam Curvers-Simpson gaf. Curvers-Simpson gaf ons als welkom direct een lijst met de kampregels vetgedrukt onderstreept. Zo moest de hotelrekening per dag worden betaald en wel voor 23.00 uur (dit bleek geen gemakkelijke opgave, daar de receptie maar sporadisch was bemand.), verder eiste zij het kenteken van de auto en kregen wij een parkeerkaart die reeds ver voor vertrek moest worden ingeleverd. En om het isolement compleet te maken mocht er op de hele benedenverdieping niet getelefoneerd worden.

De kamer, weliswaar schoon en netjes, was nog in authentieke staat en leek niet veel veranderd sinds de eerst Curvers er ooit zijn intrek nam. Dit laatste bleek voor het hele hotel te gelden.
Toch hebben wij in dit strafkamp een geweldige tijd gehad. Naast Curvers-Simpson was er nog een andere Curvers die erg op haar leek en toen het duo doorkreeg dat wij niet zomaar zouden vluchten en alles op tijd betaalden werden ze veel aardiger. Het was ook best knap hoe twee Curvers het hotel zo goed konden besturen, eerlijk is eerlijk de dames Curvers-Simpson en de rest van de familie werken echt dag en nacht om alles goed te laten verlopen.
Het eten was, weliswaar klassiek (van keuze en manier van opdienen uit een vooroorlogse soepterrine) uitstekend. Ook de kamer bleek uiteindelijk van alle gemakken voorzien, we hebben heerlijk geslapen in een soort hangmat in bedvorm. Tevens is het hotel ideaal gelegen, midden in het centrum en tussen alle bezienswaardigheden, vanuit veel plaatsen heb je een prachtig uitzicht op de Ruine. Last but not least was de service ook prima. Uiteindelijk is het hotel, als je overal een beetje doorheen kijkt, een echte aanrader

Dill-sillen bij Ikea

Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom

Vandaag zijn Teun en ik weer eens een kijkje gaan nemen bij Ikea. Dat doen we wel vaker, omdat je er altijd zulke leuke ideeën op kunt doen en ze weten hoe je een paar vierkante meter toch leuk in kan richten. Zo togen we deze morgen dus vol goede moed weer Ikeawaarts.

"Het zal er wel niet druk zijn op een doordeweekse dag", zei Teun optimistisch, dan hebben we lekker de ruimte. Nou, vergeet het maar! Toen we met de roltrap naar boven gingen konden we een blik in het restaurant werpen en het zag zwart van de mensen die er zaten te ontbijten. Je kunt er namelijk voor 1 euro drie kleine broodjes een ei, boter, jam een plakje ham en kaas en koffie of thee nuttigen en laten we eerlijk zijn sinds de euro en het kabinet Balkenende moet je wel veren laten om nog iets te kunnen doen met de kinderen. Ook de AOW’ers waren rijk vertegenwoordigd en ik kan ze geen ongelijk geven, want het is er best gezellig.

''We kopen alleen maar een onderlegger voor op het bureau hoor Teun", zei ik, denkend aan de andere keren dat we afgeladen huiswaarts keerden met spullen waar we de hele straat mee konden meubileren. Maar vergeet het maar weer, want Ikea heeft een zeer zakelijke wandelroute door de winkel aangelegd: Je kunt namelijk alleen bij de uitgang komen als je alle etages bent doorgeworsteld (alleen het restaurant en de toiletten zijn als tussenstop aan te doen). Dus jullie begrijpen wel wat er gebeurde: We begonnen met een gele tas te vullen en aan het eind van de route liepen we met twee volle uitpuilende gele Ikeatassen te zeulen. Er puilden ook twee merkwaardige witte rollen uit. Het waren gecomprimeerde rolkussens en dat leek ons wel wat. Nu we weten nu wat comprimeren is, want toen we ze later thuis uit het plastic haalden gebeurde er een groot wonder! De kussens namen namelijk een gigantische proportie aan en ik denk dat als we er op gaan liggen we de andere dag wakker worden met een nek als een ooievaar.

We hadden ook twee blikjes Zweedse appelcider meegenomen uit de foodmarket en een potje gemarineerde Zweedse haring genaamd: Dill Sill. Lekker om voor het slapen gaan nog even te nuttigen. Dat smaakte ons allemaal best, maar toen ik net even de Ikea-site op de computer bekeek verging me het lachen wel. Er stond namelijk dat de potjes gemarineerde haring (waaronder ook de Dill Sill ) teruggebracht moesten worden en vooral niet opgegeten, want er waren klanten geweest die er grote stukken glas in hadden aangetroffen. Nou, na vannacht zullen we dus met nekken als ooievaars rondlopen speurend in het toilet of er ook sporen van de Dill Sill zijn te bekennen.

Echt Zweeds, Dill Sill met Grötebröt oftewel: Ikea = Ik eet alles!

Audoe Teun en Marieke Markies.

Relitones

Eens een ander geluid voor je mobieltje? Neem een religeluid; Katholiek Nederland biedt speciale ringtones voor katholieken, geheel gratis te downloaden onder het motto "laat horen dat je katholiek bent". Als ik de tone hoor lijkt het alsof katholiek zijn gelijk staat aan saai zijn, maar smaken verschillen natuurlijk.

Ook de Ikon doet mee onder het motto "hoe gekker hoe mooier" bieden zij echte orgelmuziekom flitsend voor de dag te komen. De mobieltjes mogen dan ook voortaan aan blijven tijdens de kerkdiensten, als je zorgt dat je juist onder het zanguurtje gebeld wordt kun je lekker meespelen met de orgelman. Deze laatste tones zijn wel wat duurder; € 0,35.

Tot slot voor de liefhebbers: op Gospelnet kun je hele gospels als ringtone downloaden, om het hippe geheel af te maken kun je er ook nog leuke wallpapers bij downloaden met o.a. Ichtus visjes.

Filmrecensie Holy Smoke

Door Michael Koukos

Regie: Jane Campion
Starring: Kate Winslet, Harvey Keitel, Julie Hamilton, Sophie Lee, Daviel Wyllie, Paul Goddard, Tim Robertson, George Mangos, and Pam GrierGenre: Drama/ Comedy Duur: 110 min.

De jonge Australische vrouw Ruth Barron geraakt tijdens een rondreis in India in de ban van een Indiase goeroe die zichzelf traditiegetrouw Baba noemt. Baba is het soort arme sloeber die met zijn geweldige charisma alle vrouwen moet trouwen omdat hij zoveel van ze houdt.

De film begint dan ook met een hilarische zoektocht van Ruths moeder die er uiteindelijk in slaagt om dochterlief met een rotsmoes terug down under te krijgen.

Daar wordt een stoere Amerikaanse deprogrammeur ingehuurd om de meervoudige Indiase bruidegom zo snel mogelijk te doen vergeten.

Het begin is veelbelovend, de beelden van India prachtig en de komische lotgevallen van de moeder zijn grappig. Nadien wordt de film al snel platvloers, genant en bij momenten zelfs stuitend. Ruth weet als hoofdpersonnage geen seconde enige sympathie bij de kijker op te wekken. Zij komt over als een ordinaire, verwende slet die je het liefst opnieuw enkele reis terug naar India zou sturen. Harvey Keitel is zo oprecht meelijwekkend in deze rol dat je het er als toeschouwer van op de heupen krijgt.

De film weet ook niet zo erg goed welke kant het uit moet. In het begin heeft het samenspel van Harvey Keitel en Kate Winslet wel wat en lijkt het een leuke strijd te gaan worden...maar al gauw loopt het uit op 1 grote chaos waarin men blijkbaar de kijker alleen maar probeert te chockeren.

Hoewel er grappige momenten in de film zitten is het toch niet echt een comdy te noemen. Ook het dramatische aspect komt door de overacting slecht naar voren.

Als het echter de bedoeling was de kijker te irriteren dan krijgen de acteerprestaties een dikke 10.

Jammer van deze gemiste kans, het overdreven geërotiseerde gedoe doet het aanvankelijk interessante verhaal helemaal de das om.

koning boven koning

Malietoa Tanumafili II (wie?), het staatshoofd van het Polynesische staatje Samoa, is zaterdag op 94-jarige leeftijd overleden. Malie werd in 1963 staatshoofd van Samoa en was tot afgelopen zaterdag de oudste nog regerende vorst van de wereld.

Als we dan toch bezig zijn met koningrecords; Phra Chaoyuhua Bhumibol Adulyadej, beter bekend als koning Bhumibol (van Thailand), kortweg Bhumi is de langst regerende vorst van de wereld. Hij bekleedt deze functie al sinds 1946.

Ons koningshuis heeft nog geen records behaald, Bea staat op de nominatie als koningin die het langst hetzelfde kapsel heeft, maar wordt hierin tot op heden, helaas nog overtroffen door koningin Elizabeth van Engeland.

Filmrecensie Babel

Door Michael Koukos

Regie: Alejandro González Iñárritu
Cast: Brad Pitt (Richard), Cate Blanchett (Susan), Rinko Kikuchi (Chieko), Adriana Barraza (Amelia), Boubker Ait El Caid (Yussef), Gael García Bernal (Santiago) e.a.
Speelduur: 142 minuten

Deze alom geprezen film van de Mexicaanse regisseur Alejandro González Iñárritu zou een laatste gedeelte uit een drieluik zijn. De 2 vorige delen kan ik niet beoordelen want die heb ik nog niet bekeken.
Dit verhaal begint in ieder geval in de Marrokaanse woestijn waar een geweer wordt verkocht aan een herdersfamilie om de kudde te kunnen beschermen. De twee zoontjes des huizes krijgen het gevaarlijke schiettuig mee en dat daar narigheid van komt, daar kun je op wachten. Al schietend en masturberend trekken zij door de woestijn tot er per ongeluk een Amerikaanse toeriste door een kogel wordt geraakt. De vrouw dreigt dood te bloeden in the middle of nowhere. Geen ambulance in de buurt, de Marrokanen willen geen helikopter laten opstijgen en er is verder alleen een veearts om de kogelwonde dicht te naaien.

Dan maken wij een sprong richting het zuiden van de US waar wij de kinderen van het beschoten stel terugvinden met hun Mexicaanse oppas. De Mexicaanse mevrouw loopt overal met de kinderen te leuren omdat zij vrij wil krijgen om naar een bruiloft te gaan. Als dit niet lukt besluit zij toch te gaan en dan maar de kinderen mee de Mexicaanse grens over te smokkelen.
Verder zien wij ook nog een doofstomme Japanse tiener met nymfomane neigingen die al gorgelend door iedere man betast wenst te worden.

Het thema is duidelijk, de titel zegt het zelf, communicatie...en vooral het gebrek daaraan. Aanvankelijk wordt de kijker de hele wereld overgeslingerd zonder te weten wat het verband tussen de verschillende settings precies is. Dit duurt een hele tijd en uiteindelijk blijkt de connectie met de Japanse setting ook wel erg ver gezocht.
De Mexicaanse regisseur steekt zijn afkeer aan Amerikanen niet onder stoelen of banken (wacht maar tot zij bij zijn volgende project de geldkraan dichtdraaien) maar schuwt het ook niet om zijn eigen landgenote, de oppas Amelia, neer te zetten als een van de domste creaturen uit de hedendaagse filmgeschiedenis.

Ondanks het flinterdunne, nogal gekunstelde verhaal blijft dit een erg indrukwekkende film. De acteerprestaties van zowel de sterren als de mindere goden zijn erg indrukwekkend. Vooral wat Cate Blanchett doet is tenenkrullend goed.
De onderliggende boodschappen zijn subtiel doch ook weer overduidelijk als je de titel in het achterhoofd houdt.

Dit is film waar iedereen plezier aan zal beleven maar zeker de moeite voor wie in is voor het wat alternatievere werk.

It's raining cats, dogs and....

In Bulgarije is er een oplossing gevonden voor het grote droogteprobleem in de landbouw, tenminste voor boeren die een stukje land grenzend aan een spoorlijn hebben.
Tot voor kort ontbraken er toiletten in de treinen en daarom worden deze nu uitgerust met roterende stoelen zodat mensen deze gemakkelijk kunnen draaien om uit het raam te kunnen plassen.
Het is vast een oplossing die alleen voor mannen bestemd is, want ik zou niet weten welke draaimogelijkheid de stoelen zouden moeten hebben om voor vrouwen hetzelfde mogelijk te maken.

Filmrecensie: Perfume: the Story of a murderer

Door Michael Koukos

Regie: Tom Tykwer
Cast: Ben Whishaw (Jean-Baptiste Grenouille), Alan Rickman (Antoine Richis), Dustin Hoffman (Giuseppe Baldini) e.a.
Speelduur: 148 minuten
Jaar: 2006

Uiteraard schept de verfilming van een der grootste, meest geniale romans aller tijden hoge verwachtingen. Al meteen valt op dat de film erg dicht bij het boek blijft.
Het in beeld brengen van het bizarre verhaal van Jean-Baptiste Grenouille is zeker niet gemakkelijk maar toch is het wonderwel gelukt. De opnames zijn vaak erg kleurrijk; het is duidelijk dat men, bij gebrek aan geur in het medium, heeft getracht om met kleur verschillende geursensaties uit te beelden. Ook dit werkt prima waardoor een groot obstakel voor verfilming uit de weg is geruimd.

Voor wie het verhaal nog niet zou kennen: Jean-Baptiste Grenouille is een door geuren bezeten jongeman die door verwerking van de geur van dode, jonge maagden het ideale parfum wil ontwikkelen. Hij maakt legio slachtoffers terwijl de politie wanhopig probeert hem te pakken te krijgen.

Ben Whiskam komt erg overtuigend over als Grenouille. Dit in schril contrast tot Dustin Hofmann die in zijn rol van Baldini wel grappig overkomt maar nooit echt weet te overtuigen.
John Hurt fungeert als verteller en ook deze techniek vermijdt dat men zich verliest in allerlei technische hoogstandjes om het verhaal op de rit te houden.

Grenouille wordt in de film wel een beetje eigenwijs neergezet. In het boek is hij een soort Quasimodo-achtige figuur terwijl hij in de film een slanke, knappe jonge man is.
Hij is niet sympathiek, maar ook niet huiveringwekkend.
Grenouille doet gewoon wat hij doet en is wat hij is, op sommige momenten lijkt hij eerder een romantische dwaas dan een psychopaat.

Het is verfrissend eens een goed boek niet ten onder te zien gaan door een slechte verfilming.

Tong in Madeirasaus

Van onze correspondenten Teun en Marieke Markies uit Bergen op Zoom

Bij het lezen van deze titel zullen jullie natuurijk denken aan het bekende culinaire hoogstandje: "tong in madeirasaus". Maar deze keer betekent het iets geheel anders, zoals jullie in de loop van dit relaas zullen merken!

Er woont hier een oud dametje ( ik schat haar ongeveer tachtig jaar of ouder) dat geregeld de terrasjes in de binnen- stad bezoekt en daarmee het plezier voor andere terrasgebruikers grondig vergalt. Waarmee dan wel? Misschien kennen jullie het probleem wel.
Dit oude dametje heeft namelijk de gewoonte om bij iedereen die ze ziet zitten op de terrasjes aan te schuiven en daarna een gesprek zonder einde aan te knopen.
Ze houdt niet meer op met haar rebbelende tong! Ze heeft verschillende vaste gespreks-items, waaronder: Madeira, Nieuw-Guinea, de volkstuin, de familie-erfenis en closetpapier. ( even ter verduidelijking: ze vertrekt altijd naar de naastgelegen horecagelegenheid met de slogan; "Ik ga even naar het toilet hiernaast, want daar hebben ze zulk zacht toiletpapier". Ze wordt er van verdacht rollen toiletpapier in haar tas te laten verdwijnen, want haar enorm grote tas is altijd verdacht dik als ze weer ten tonele verschijnt).

Als ze arriveert speurt ze eerst het terras af naar eventuele slachtoffers en zodra ze iemand in het oog heeft stevent ze erop af en schiet haar repertoire binnenkomers af zoals; "Vindt u het goed dat ik bij u kom zitten?" of "Goedemorgen, ken ik u niet ergens van?" enz,enz. Ik heb er in de loop der jaren al diverse variaties van gehoord en dit was dus maar een kleine bloemlezing uit haar repertoire van binnenkomers. Het ergste is, ze krijgt je altijd in de tang! Zo ook deze morgen. Teun en ik zaten net geposteerd met ons kopje koffie en wilden net van het zonnetje gaan genieten toen wij het bewuste dametje aan zagen komen. De mensen die haar kenden doken weg, de een achter zijn krant, de ander bukte zich om een denkbeeldige veter te
strikken. Weer een ander wendde zijn hoofd af. We zagen diverse uitwijkingsmanoeuvres, maar het mocht allemaal niet baten!
Het terras vertoonde al verdacht lege plekken en ook wij werden al lichtelijk nerveus.
Eindelijk had ze beet aan de tafel naast ons. Een mevrouw met haar arm in het gips was de dupe. Wij zaten natuurlijk met gloeiende oortjes mee te luisteren en ik bespeurde bij Teun zelfs iets van leedvermaak!

"Is het goed dat ik bij u aanschuif, want ik zit graag in de zon", was ditmaal de binnenkomer. De mevrouw in het gips zat net van haar sigaretje te genieten, toen we "Madeira" hoorden vragen; "Zou het niet een goed moment zijn om te stoppen met roken nu u zo met uw arm in het gips zit"? Het slachtoffer mompelde zoiets als;" nee, ik kan me nog best redden met mijn linkerhand" en daarna werd het spervuur van vragen en verhalen op haar afgevuurd.
Ze begon zoals gewoonlijk met haar verhaal over haar jaarlijkse mei-vakantie naar Madeira. ( voor de zekerheid: ga nooit in mei naar hotel Santa-Maria in Funchal, want dan is jullie vakantie gegarandeert verknald! )
Wij noemen haar onder ons: "tong in madeirasaus".
Daarna volgde de volkstuin van haar man, ze heeft namelijk nog een man die altijd in zijn volkstuin is (De arme drommel ontvlucht natuurlijk haar geklets).
Net toen ze aan de pygmeeën in Nieuw-Guinea wilde beginnen stapte de mevrouw met de gipsarm op en loerde "Madeira" in het rond naar een volgend slachtoffer. Nu dat laat zich raden!
Teun verschool zich achter zijn grote zonnebril met een uitgestreken gezicht, maar er was geen ontsnappen meer mogelijk!

Ze verdraaide haar nek zodanig naar Teun dat ik dacht dat ze niet meer uit deze torsie zou komen en begon: " Ken ik u niet ergens van Mijnheer"?
Ik ben toen maar met spoed naar de toiletten gevlucht om niet in de lach te schieten.
Toen ik terugkwam was ze net bezig met een verhandeling over kruiden uit de volkstuin en het gebruik ervan bij het koken. Teun heeft toen maar afgerekend voordat het closetpapier aan de orde kwam. Jullie begrijpen nu zeker wel waarom tong in madeirasaus nu niet bepaald ons favoriete gerecht is!

Audoe, Teun en Marieke Markies.

Tempel gaat, moskee komt

Kongo Gumi, het oudste bedrijf ter wereld, is failliet. Het in 578 na Christus opgerichte Japanse tempelbouwbedrijf uit Osaka is ten onder gegaan aan een tempelhoge schuldenlast. In het boeddhisme gaat het tempelbezoek en met name de tempelgifte met sprongen achteruit. Uiteindelijk is dit de oorzaak geweest dat de schuldenlast zo hoog is opgelopen dat het bedrijf failliet is verklaard.

In de 1.428 jaar van zijn bestaan is Kongo Gumi altijd bestuurd door een nazaat van de oprichter. Het leiderschap ging daarbij niet altijd automatisch over op de oudste zoon, maar werd toevertrouwd aan degene met het meeste talent, waaronder (vanzelfsprekend) veel dochters. Af en toe was dat zelfs een schoonzoon van de familie, die dan, geheel volgens de Japanse traditie, de naam Kongo aannam. De laatste president-directeur was Masakazu Kongō, die het sluiten van de deur en doven van het licht op zijn naam heeft staan.

Dit in een tijd dat de moskeebouw bloeit als nooit tevoren. Misschien hadden ze beter daarmee verder kunnen gaan, alleen hadden die dan plotseling wel allemaal een vreemd dak gekregen.

Haar op de stenen

Voor de kappers onder ons is er goed nieuws; er groeit nu ook haar op stenen.
De hier getoonde steen heeft lang, grijsachtig (ook leuk voor de haarverfbusiness) haar van 15 cm lang en is te zien op de 3e Chinese internationale Stenen Expositie in Dalian.
Het schijnt dat het haar groeit uit een soort schimmel dat zich op de oppervlakte van de steen zou bevinden.

Foute Wouter

Is in Nederland 1 mei gewoon een werkdag, logischerwijs op de dag van de arbeid, bij onze zuiderburen is het een speciale feestdag.
Het is maar wat je onder feest verstaat, de Belgische politie denkt daar anders over want die heeft de viering van 1 mei in de Belgische enclaves Baarle-Nassau en Baarle-Hertog dit jaar stevig aangepakt.

De arbeid wordt daar op ludieke wijze gevierd onder de naam "maaien" en bestaat uit het loswrikken van allerlei spullen in het dorp en deze in het centrum uitstallen, wij noemen dat doorgaans vandalisme.
Vorig jaar liep dit "feestvandalisme" totaal uit de hand en werden ook auto's meegenomen in het "feestgedruis".

Er valt ook weinig te vieren op 1 mei als je bedenkt dat in 1933 de regering van Hitler 1 mei per wet tot betaalde "Feestdag van de nationale arbeid" verklaarde. Middels deze door Goebbels (zeker niet bekend staand als feestvarken) voorgestelde maatregel wist Hitler een groot aantal vakbondsleiders naar Berlijn te lokken om ze vervolgens gevangen te kunnen nemen en naar concentratiekampen af te laten voeren.
Misschien kan 1 mei dus beter op 4 mei meegenomen worden en als nationale dag van rouw worden beschouwd.

Opmerkelijk is dat op de site van de partij van Woutertje Bos het volgende valt te lezen over de Dag van de Arbeid:
Op de Dag van de Arbeid viert de PvdA de rechten van de arbeider en worden de mensen herdacht die zich voor deze rechten hebben ingezet. Kamerleden, wethouders en andere bestuurders zullen rozen en tulpen uitdelen aan oudere PvdA-leden (van voor of na de oorlog?).